Love, Rosie

Love, Rosie… muszę się wam z bólem przyznać, że ani trochę nie mam pomysły na tą recenzje, może jest to spowodowane moją długą nie-pracą lub tym, że książka w ogóle nie przypadła mi do gustu…Hmm, może zacznijmy od tego co już napisałam a teraz cześć właściwa.

Zapewne każdy z was pisał kiedyś listy, starsze osoby pisały je do znajomych czy rodziny. Młodzi natomiast najprawdopodobniej budowę listu i jego zapis mieli w szkole na lekcjach polskiego. Zatem wiecie, że listy były i będą nadzwyczajną formą komunikacji z drugim człowiekiem będącym od nas oddalonym.

Nasza główna bohaterka Rosie od piątego roku życia przyjaźni się z Aleksem. W wieku kilkunastu lat zostają rozdzieleni – Aleks wraz z rodzicami wyjeżdża z zielonej Irlandii do Bostonu. Teraz moglibyście powiedzieć, że ich kontakt się urwie, bo nie da się utrzymać przyjaźni na odległość. Jednak im się udaje.

Lektura jest napisana w nietypowy sposób nie ma w niej opisów, a same wypowiedzi, wycinki rozmów internetowych, pocztówek, kartek urodzinowych i wiadomości na forach społecznych. Jest to ciekawy zabieg, który mnie zaintrygował

Love, Rosie to książka jednych wzruszająca i poruszająca innych nużąca swoją przewidywalnością.  Ja niestety/ stety należę do drugiego rodzaju Czytaczy. Zniechęciła mnie do siebie tym, że główni bohaterowie nigdy nie są na tyle blisko by wyjawić swoje najskrytsze uczucia. Co jest beznadziejne i po pewnym czytaniu „że ona kocha go, on kocha ją”, ale żadne z nich nie powie tego do siebie głośno, miałam zwyczajnie dość. Fabuła też nie jest jakimś mega wyczynem, ponieważ jest tam miłość i przyjaźń jak w większości książek młodzieżowych.

Jak już wspominałam na początku, nie jest to książka dla mnie mimo, iż gdy termin jej oddania skończył mi się to nawet ściągnęłam e-booka z zamiarem jej dokończenie. Na zamiarach jednak pozostało…🙁

Jak tam u Was? Ja mam wrażenie, że wyszłam z formy… 😭 Miejmy nadzieję, że do niej wrócę.

Wasza misticwriter 😏😏